Door de Lens van Ankie: de echte liefhebber kijkt altijd
Utrecht - "Zijn er nou veel mensen die daar naar kijken?" Mijn zoon, voor wie geen plek te gek is om zijn dagelijkse dosis push ups te doen en intussen een lijf heeft waar menig sportschoolbezoeker jaloers op is, vraagt het bijna achteloos terwijl hij voor mijn beeld langs de tv loopt.
Met een hernieuwde blik staar ik naar de honkballers op het scherm. Dat juist hij die vraag stelt verbaast me niets. Ik vind hem regelmatig op de keukenvloer, achter de bank of buiten in de tuin, zijn lange lijf moeiteloos even snel een paar keer opdrukkend, maar nog nooit heb ik hem kunnen betrappen op het kijken naar sport. Voetbal, hockey, tennis, Max; het boeit hem niet.
"Liefhebbers", opper ik voorzichtig. In gedachten zie ik een vriendin van mijn dochter voor me die al softballend op hoog niveau in vele verre uithoeken van de wereld is geweest. Ook denk ik opeens weer aan het toen nog jonge talent Tijmen Takke, die ik jaren geleden trots in vol ornaat met zijn honkbalknuppel fotografeerde bij zijn ouders in de achtertuin. Gepassioneerde jonge sporters die er alles voor over hebben om hun droom uit te laten komen.
Juichen en meeleven
En natuurlijk zie ik de mannen én vrouwen van UVV voor me, en van Quick. Immer strijdlustig. Zij houden allemaal van deze sport. Zij kijken vast. Maar er zijn er nog veel meer.
Waar sommigen onder ons dus nooit naar sport kijken, zijn er velen die geen wedstrijd overslaan. Onder hen zijn ook de echte liefhebbers. Zij juichen als er gewonnen wordt en leven mee als het even wat minder goed gaat. Wedstrijd verloren, verkeerd uitgepakte wissel, speler geblesseerd, ze slikken hun teleurstelling snel weer in en moedigen aan. Ze houden altijd hoop. Ze staan achter hun club. Honkbal, handbal, voetbal, de echte liefhebber kijkt altijd.
