Door de Lens van Ankie: de eeuwige gunfactor van Femke

Niet alleen omdat ze de heersende koningin is van de moeder aller sporten en ons op onnavolgbare wijze steeds weer laat zien waar het menselijk lichaam toe in staat is, maar ook, en misschien wel vooral, omdat ze iedereen, niemand uitgezonderd, na afloop van elke race haar ontwapenende glimlach toewerpt. Ook als het even tegenzit.

Klimmend naar de top van de Dalsnibba, waar op 1.500 meter hoogte een bijzonder uitzichtpunt over het beroemde Noorse Geiranger Fjord op ons wacht, komen we nog maar een paar weken geleden langs een van de mooiste bergmeren die ik ooit heb gezien. De kleur van het water is onbeschrijflijk mooi, blauwgroen en kristalhelder. Je kijkt zo naar de bodem.

Eén keer eerder zag ik net zulk helder water: in Mexico. Kijkend naar het meer met op de achtergrond een enorme gletsjer voel ik met mijn hand het water. Terwijl mijn vingers al na enkele seconden beginnen te tintelen van de kou, droom ik over blote voeten friemelend in het zachte witte zand van het lauwwarm zeewater in de hoofdstad van de Maya-wereld. Ik zie ze glashelder voor me.

Als ik naar buiten kijk, kan ik er niet omheen, de zomer is weer voorbij. Het buitenseizoen zit er op. Femke won nagenoeg alles wat er te winnen viel. Met PR-s waar niemand aan kan tippen. En natuurlijk de gouden plak op de WK. Fenomenaal. Sport op zijn allermooist. Genoeg om de herfst mee door te komen.

Terwijl wij weer op zoek kunnen naar onze warme waterdichte winter schoenen, kan Femke eindelijk haar schoenen heel even in de kast leggen. Tijd voor een welverdiende vakantie, naar het land van al mijn dromen.