Na 25 jaar Leidsche Rijn maken eerste bewoners de balans op: 'Het idee dat het niet bij Utrecht hoort, is verdwenen'
Utrecht - Het is 25 jaar geleden dat de eerste bewoners van Leidsche Rijn de sleutels kregen van hun nieuwe huis. Veelal jonge gezinnen trokken naar het nieuwe stadsdeel om een betaalbare gezinswoning langs gunstig gelegen uitvalswegen te betrekken. De jongste bewoners van toen vormen nu de eerste generatie die is opgegroeid in de grootste vinexwijk van Nederland.
Als Els Schrijvers in 1998 de sleutels ontvangt van haar nieuwe huis, stelt Leidsche Rijn nog niet veel voor. Ze is erheen verhuisd omdat ze met haar man een betaalbare koopwoning kan bemachtigen.
Om diezelfde reden verruilen de ouders van Guido Mulder het Utrechtse Zuilen voor de nieuwbouwwijk. Mulder, op dat moment 2 jaar oud, speelt in zijn eerste jaren voornamelijk op braakliggende terreinen en het enige voetbalveld dat naast zijn basisschool ligt.
Snelle opbouw
Mulder en Schrijvers zijn bewoners van het eerste uur. Ze zien hoe snel de wijk uitbreidt, daarnaast worden ook de bijbehorende faciliteiten uit de grond getrokken. "Ik had als kind het idee dat er iedere maand wel een nieuwe speeltuin werd geopend", herinnert Mulder zich. "De bouwterreinen maakten langzaam plaats voor groene parken en uitgebreide speelplekken."
Ook Schrijvers kan zich niet meer voorstellen hoe het eruit zag, het eerste jaar dat ze in de wijk woonde. Als leerkracht in Terwijde geeft ze les in een noodlokaal op een kale vlakte. Het is dezelfde plek waar nu Leidsche Rijn Centrum staat. Maar de favoriete plek van Schrijvers is het Máximapark. "Dat is zo mooi groen. Ik hardloop daar sinds het begin met een clubje en dat doen we nog altijd."
Van lachertje naar gewilde woonwijk
Toch wordt Leidsche Rijn soms een beetje belachelijk gemaakt. Het zou niet écht bij Utrecht horen en bestaan uit saaie blokken. Mulder, die zijn middelbareschooltijd beleeft op het Leidsche Rijn College, kent de grappen van vriendjes uit 'stadswijken' Oog in Al en Lombok.
"Maar achteraf blijkt dat allemaal jaloezie", zegt de inmiddels 25-jarige Mulder lachend. "Nu zouden diezelfde vrienden ook graag een eengezinswoning in Leidsche Rijn willen, alleen is het nu niet meer te betalen."
Mulder wil zelf ook het liefst ooit weer een eengezinswoning kunnen bemachtigen in Leidsche Rijn. "Maar dan moet je wel een tweeverdienend stel zijn", weet hij. Als basisschooldocent op een school in de wijk waar hij opgroeide, weet hij dat hij een werkende partner nodig heeft om een koophuis in Leidsche Rijn te krijgen.
Op zijn eigen basisschool ziet Mulder ook de samenstelling veranderen. "Omdat je nu goed moet verdienen om hier te kunnen wonen, zie je dat het niveau van de kinderen veel hoger ligt, dan toen ik hier op school zat. Het is een enorm aantrekkelijke wijk voor jonge gezinnen. Dat stad is niet ver weg, er zijn genoeg speeltuinen en parken, en het is hier veel ruimer. "En het gevoel dat het niet bij Utrecht hoort is ook volledig verdwenen", voegt hij eraan toe.
Daar gaat Schrijvers in mee. "De cohesie die ik hier voel heb ik nog nooit meegemaakt."
