Van nieuwe IC tot pandemie: hoogleraar neemt afscheid van UMC Utrecht
Utrecht - De IC van het UMC Utrecht is zijn levenswerk en de coronapandemie vond hij angstaanjagend. Hoogleraar intensieve geneeskunde Jozef Kesecioglu kijkt terug op een rijke carrière nu hij met pensioen is.
"Wat wij geprobeerd hebben is om het een beetje een huiselijke sfeer te geven", Jozef Kesecioglu loopt voor een van de laatste keren door 'zijn' IC in het UMC Utrecht. Vijftien jaar geleden was hij een van de architecten van een nieuw idee over de Intensive Care. Het moest een prettigere plek zijn voor patiënten en hun familie, gecombineerd met de beste en nieuwste apparatuur.
"Als je hier op een kamer komt te liggen, dan zie je de grote enge apparaten eigenlijk niet. Want als je weet dat je een operatie ingaat ben je er misschien op voorbereid. Maar wat als je onverwacht terechtkomt na een ongeluk?" Dus zijn de kleuren op de kamers rustgevend, is de klok zichtbaar vanuit het ziekenhuisbed en zijn de namen van verpleegkundigen en artsen leesbaar.
Op het oog zijn het kleine ingrepen, maar het zijn aanpassingen vanuit de wens van patiënten. Nog altijd komen delegaties van over de hele wereld kijken naar de IC in het UMC Utrecht. "Ik heb er echt heel trots op. Ik had niet verwacht dat dit mijn levenswerk zou worden toen ik begon."
Angstaanjagende pandemie
Ook had hij niet verwacht nog een pandemie mee te maken. Maar toch, in het staartje van zijn carrière is in 2019 de uitbraak van COVID-19. Jozef werkt dan al meer dan 40 jaar in de intensieve geneeskunde en heeft een groot internationaal netwerk. Het komt van pas omdat Italiaanse IC collega's hem waarschuwen.
"Ik weet niet weer welke nacht het precies was, maar ik belde Diederik. " Diederick Gommers was destijds voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care. "Ik zei dat ik met collega's in Italië had gesproken en dat het veel erger is dan wij tot dan toe gehoord hadden." Jozef Kesecioglu zag een storm op zijn IC afkomen, door de waarschuwing van de Italianen hadden ze net wat meer tijd om zich voor te bereiden.
We waren de laatste hoop van de patiënten
"Het was een beetje angstaanjagend." Legt de Hoogleraar uit. "Je bent in conflict met je eigen gezondheid, de gezondheid van je dierbaren en de zorg voor patiënten. Dat zijn botsende belangen." Sommige IC verpleegkundigen en artsen zijn nog altijd aan het herstellen van die turbulente periode. "Maar we hadden wel een behoorlijke teamgeest. We hadden ook hulp van psychologen. We waren de laatste hoop van de patiënten."
Toch was de pandemie ook bijzonder vanuit professioneel oogpunt. Een pandemie hadden ze nooit ervaren. "Het was volledig onbekend, hoelang zou het duren? We hebben van onze normen af moeten stappen maar als je kijkt naar het resultaat dat we hebben bereikt, hoeveel levens we gered hebben, dat was de beloning."
De verbouwing van de nieuwe IC en de pandemie, het zijn de twee hoogtepunten van de inmiddels emeritus hoogleraar. Nieuwe verbeteringen van de IC zal hij niet meer doorvoeren. Als die al nodig zijn. "Wij hebben al heel vaak gekeken. Maar het concept zoals het nu is werkt."
