Midden in Utrecht hooien met paard en wagen, boer Dirk doet het nog steeds

De voetrem van de wagen piept hard als de volgende lading aan de rand van het park wordt afgeleverd. Een klep aan de zijkant van de wagen gaat open en in een paar grote halen ligt het hooi op de grote berg. De paard en wagen keert op het fietspad langs de Blauwkapelseweg, om weer terug het park in te rijden. Terrasbezoekers draaien zich om als Meerkerk langs komt rijden.

Dat iedereen het leuk vindt, is een van de voordelen van zijn werkwijze. “Je moet een beetje een mensenmens zijn, maar dat ben ik wel,” vertelt hij. Hoewel hij boer Dirk wordt genoemd, is hij geen agrariër. Het is meer een soort bijnaam, vertelt hij. Gevraagd naar wat hij dan wel is, trekt hij zijn schouders vragend op. “Ik doe van alles. Ik heb paarden, kippen en konijnen. Als ik goedkoop een koe kan kopen, doe ik dat ook.”

Het hooien met paard en wagen heeft hij van huis uit meegekregen. “Vroeger op de boerderij ging je gewoon helpen. Ik doe het al zolang ik kan lopen. Van maandag tot zaterdag, op zondag alleen wat echt nodig was.” Op zijn zestigste is hij misschien wel de laatste die het op deze manier doet. “Ik ken eerlijk gezegd geen tweede. We zoeken een opvolger, maar dat is nog niet zo simpel. Men kijkt op tegen het handwerk.”

Het is warm in het park, de grond is droog - Volgens Dirk zijn het de beste omstandigheden om te hooien. Het gras dat hij gisteren heeft gemaaid, harken vrijwilligers Grada en Bertus vandaag bij elkaar. “Droog hooi weegt het minst, zegt Dirk. De hopen die hij met een paar verfijnde bewegingen op zijn hooivork met twee tanden prikt, zijn dan ook gigantisch. “Dat werkt lekker. Maar als je met deze omstandigheden met machines door het park rijdt, gaan ze dat bij het restaurant niet leuk vinden. Stel je voor: grote stofwolken terwijl het terras vol zit.”

Dirk geeft toe dat het met moderne machines waarschijnlijk sneller gaat. Ook voor Isah, die dan wordt ingehuurd door Dirk, is dit gewoon werk. Ze doet al drie jaar van alles en nog wat voor hem. Als Dirk wil weten hoeveel paarden hij heeft – drieëntwintig, de veulens meegeteld – vraagt hij het aan haar. Vandaag zit ze op de bok van de wagen en houdt de teugels vast. Om het hooi uit haar nek te houden, draagt ze ondanks de hitte een trui met de capuchon over haar hoofd.

Paard Zeger is een Gelderlander. Volgens Dirk het paardenras waar iedere boer vroeger mee wilde werken, maar er desondanks goed uit ziet. “Ik zeg altijd, je hebt sierpaarden en werkpaarden. Maar je hebt ook sierpaarden waar je gewoon mee kan werken.” Als werkpaard is Zeger wel nog wat onervaren. “Hij moet nog wel een paar dingetjes leren. Maar daar nemen wij de moeite voor, en daar nemen wij de tijd voor. Dan komt dat goed.”

In alle parken in Utrecht waar Dirk komt, werkt hij met vrijwilligers. "Volgens mij heeft heel Utrecht wel duizend groen vrijwilligers, en dat werkt echt als een tierelier. Maar je zult ze niet zien als je hier met een shovel aan de gang gaat."

Vrijwilliger Grada helpt al jaren mee en gaat met passie te werk. “De manier waarop we het aanharken zorgt ervoor dat de wilde bloemen hier hun gang kunnen gaan. Als je te veel laat liggen, staat het straks weer vol met brandnetels en bramen. Wilde bloemen komen er dan niet doorheen.” Het harken zelf vindt ze bovendien rustgevend. “Het is bijna zen. En als je hier over een paar weken terugkomt en je ziet alle bloemetjes: dan is het echt genieten. Kievietsbloemen, wilde orchideeën, het komt hier allemaal voor.”

Midden in de Natuurkern, In de brandende zon boven op de heuvel, lijkt het tussen de groengele even alsof je in Zuid-Frankrijk bent. Hier is Bertus een pad ter breedte van de paard en wagen aan het aanharken. Ook hij let op de randjes, al is het niet zijn favoriete bezigheid. “Het is een stuk zwaarder harken dan het losse gras. 's Avonds voel ik het door mijn hele lichaam.” Maar dat weerhoudt hem niet. “Het is heerlijk om te doen. Echt heel rustgevend."

Dirk en Isah komen de heuvel oprijden. Dirk en Bertus scheppen de hopen met een grootte zwaai op de kar, terwijl Isah zorgt dat Zeger langzaam vooruit loopt. Pas als het hooi metershoog op de wagen is gestapeld, rijdt die weer richting de rand van het park. Daar aangekomen klimt Dirk in de bak om het hooi op de stapel te duwen. Een opa vraagt of zijn kleindochter het paard kan aaien, oma filmt het op haar telefoon. Na een dag werken, en vele ritjes heen en weer langs het restaurant, ligt er een hoop van twee meter hoog en twintig meter lang. Het wordt later opgehaald door een vrachtwagen. “Daar gaat wel echt veel in, ik denk dat het wel gaat passen,” lacht Dirk.