Rennen na kanker: zij lopen de Utrecht Marathon met een bijzondere reden

Utrecht - Ruim 10.000 mensen doen morgen mee aan de Utrecht Marathon. Elke deelnemer heeft wel iets te bewijzen, welke afstand ze ook lopen. Maar sommige lopers hebben een extra bijzondere reden om de finish te willen halen. Dit zijn de verhalen van vier deelnemers die geld ophalen voor het KWF Kankerbestrijding of het Prinses Máxima Centrum. Omdat ze zelf ziek waren of een dierbare aan kanker hebben verloren.

Zondag 21 mei vindt de 39e editie van de Utrecht Marathon plaats. De laatste editie was in 2019, daarna werden edities afgelast vanwege corona. Elk jaar steunt de Utrecht Marathon een goed doel. Dit jaar is dat het KWF Kankerbestrijding.

© Janneke Ketelaars

Janneke Ketelaars (31), hele marathon

"Ik heb altijd gedacht dat de halve marathon mijn absolute max was. Maar na mijn ziekte wist ik: er is geen maximum. Ik ben er anders naar gaan kijken door alles wat ik heb moeten doorstaan.
In 2021 kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker. Ik was toen 29, net te oud om de HPV-vaccinatie via het rijksvaccinatieprogramma te hebben gekregen. Zo klote: de ziekte was misschien te voorkomen geweest als ik gevaccineerd was. Ik ben geopereerd, daarna bestraald en chemo. Ik was in die tijd heel ziek. Misselijk, heel moe, heel somber."
Het rennen van een marathon is zo veel makkelijker dan de behandeling.
Janneke
"De eerste keer dat ik weer ging rennen was in de laatste week van mijn bestraling. Ik was nog heel ziek maar ik voelde dat ik het wilde. Toen heb ik gejogd voor 1 kilometer – al zou ik het niet echt rennen willen noemen. The way up begon toen pas weer; toen ik kon gaan rennen. Dat heeft me er echt doorheen geholpen.
Van tevoren heb ik ook gezegd dat ik die behandeling niet aankon. Maar dat kon ik wel. Dus ik kan ook een hele marathon rennen als ik dat wil. Het rennen van een marathon is zo veel makkelijker dan de behandeling. De fysieke ongemakken bij zulke afstanden zijn eigenlijk niks. En je kiest er zelf voor: of je die volgende stap ook zet. Door geld op te halen hoop ik bij te dragen aan onderzoeken naar hoe de behandeling tegen kanker beter kan. Dat er minder neveneffecten zijn."
© Jens Louwenaar

Jens Louwenaar (21), halve marathon

"Stiekem hoopte ik dat mijn vader nu nog zou leven. Ik heb pas zes weken geleden besloten dat ik 'm ga lopen. Fak it, dacht ik. Het is een mooi eerbetoon. Ik wil 'm lopen op zijn oude schoenen. Bij elke stap die ik zet, word ik herinnerd aan de reden waarom ik het doe.
Mijn vader is twee weken overleden. Hij had in 2019 huidkanker, dat kwam eind vorig jaar terug. Toen bleek het helemaal uitgezaaid en was hij doodziek. Zijn levensverwachting was eerst nog één tot drie jaar. Maar jaren werden maanden en dat werden weken en toen waren het dagen. Het ging heel snel."
Misschien dat ik in huilen uitbarst als ik de finish overkom.
Jens
"Op de avond voor zijn overlijden hadden we een laatste avondmaal met de familie. Het was heel emotioneel, maar hij maakte nog grapjes aan zijn sterfbed. Ik moest huilen, totdat hij een klap op mijn schouders gaf en luchtig zei: 'Jens, kap ff met huilen, 't is zo wel mooi geweest'. Hij was nog vlijmscherp.
Ik zit nog in de fase van ontkenning, heb nauwelijks het gevoel dat hij is overleden. Maar de klap komt later nog wel denk ik. Het trainen is afleiding in een moeilijke tijd. Je doet je oortjes in en hoeft nergens anders aan te denken. Ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt zondag. Als ik pijn heb, kan ik daar wel doorheen. Maar het is een rare periode. Misschien dat ik in huilen uitbarst als ik de finish overkom."
© Marit Nass

Marit Nass (34), 10 kilometer

"Toen ik in 2019 'schoon' werd verklaard, dacht ik: daar moet ik wat mee. Toen kwam deze loop op mijn pad. Die zou een jaar later zijn, in 2020 dus. Ik baalde enorm toen die werd afgezegd door corona. Ik raakte mijn motivatie kwijt. Maar nu het steeds dichterbij komt, voelt het ook wel als een soort afsluiting.
In 2018 kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker. Alle scenario's gaan door je hoofd. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Alles moest operatief worden verwijderd. Baarmoeder, eileiders, lymfeklieren. Gelukkig waren die laatste schoon."
Ik denk dat als ik straks over de finish kom, dat ik een soort van opluchting voel.
Marit
"Ja, dan ben je 29 en heb je geen baarmoeder meer. Lichamelijk heb ik de knop goed kunnen omzetten: rustig opbouwen, goed voor mezelf zorgen. Maar voordat je hersteld bent, duurt het heel lang. En mentaal overkomt het me soms nog steeds. Dan sta je bij de apotheek om medicijnen op te halen en dan begint een baby'tje te huilen. Dat is heel lastig.
De eerste keer dat ik weer ging wandelen na mijn operatie, in 2019, ging ik gelijk voor de 5 kilometer. Dat was iets te fanatiek. Ik had het gevoel dat mijn ingewanden op de grond lagen. Toch baalde ik enorm toen de loop werd afgezegd vanwege corona.
Ik ren vooral om geld op te halen. Er moet nog heel veel onderzoek worden gedaan want er overlijden nog te veel mensen aan. Maar ik denk ook als ik straks over de finish kom, dat ik een soort van opluchting voel. Dan is het cirkeltje rond."
© Jeroen van Veen

Jeroen van Veen (41), hele marathon

"In het begin moest ik steeds heel hard huilen als ik ging hardlopen. Dat zag er vast apart uit voor mensen op straat: een volwassen man die snikkend hardliep. Maar het voelde heel goed, ik kon even ontladen.
Mijn zoontje Kasper (4) was doodziek. Hij had een zeer agressieve hersentumor. In totaal hebben we meer dan duizend behandeldagen meegemaakt, veel in het Prinses Máxima Centrum hier in Utrecht.
Sinds maart loop ik elke dag 10 kilometer om geld op te halen voor het Prinses Máxima Centrum. Ik wil ook in elke provincie rennen en meedoen aan een grote loop."
Laatst vroeg mijn dochtertje of ze Kaspers laarzen aan mocht.
Jeroen
"Elke dag twee uurtjes rennen is nog wel te doen. Het gaat om die andere 22 uur per dag, die zijn misschien wel veel zwaarder. Als ik ren, ben ik bezig met mijn benen of het verkeer, maak ik me zorgen om het halen van de finish. De rest van de dag, als ik thuis ben, gebeurt er van alles. Vaak hele mooie dingen, maar die doen ook pijn. Laatst vroeg mijn dochtertje of ze Kaspers laarzen aan mocht. Dat is zo lief. Maar de pijn voel ik ook.
Zondag wil ik opvallen. Ik draag een groot wit shirt met allemaal sponsoren erop. En ik heb een bord bij me met een QR-code naar mijn actie erop. Daar heb ik in Rotterdam ook mee gelopen. Iedereen vroeg: ga je de hele marathon doen met dat bord? Zeker wel, dacht ik. En juist op het moment dat het pijn gaat doen, in die laatste 15 kilometer, gaf het juist méér energie.
De wereld is voor mij nog best droevig. Maar tussen de donkere wolken probeer ik zonnestralen te voelen. Dat probeer ik elke dag hoor. Zondag wordt weer zo'n zonnestraal. Dat soort momenten voel ik extra."