Annemieke kreeg door corona een herseninfarct: 'Ik vecht voor mijn gezin, maar het is een zware strijd'
Utrecht - Met een houten spatel duwt Annemieke in het gehakt. Ze is aan het koken en vandaag wordt het pasta met saus. Het is nog maar 09.30 uur, vroeg om te beginnen aan het avondeten. Maar dat moet ze wel, want ze kan maar één hand gebruiken en zit in een rolstoel.
Het is oktober 2020 als Annemieke den Hartog ernstig ziek wordt. Ze werkt dan al enige tijd in een verpleeghuis. Het is de tijd van corona. Zij en veel van haar collega's worden ziek. "Mijn bloed is gaan stollen als reactie op corona en toen is een stolsel ontstaan in een ader onder mijn sleutelbeen. Een deel daarvan is afgebroken en verpulvert. Op vijf plekken zijn die stukjes mijn hoofd ingegaan. Ik kreeg dus vijf infarcten in één klap." Ze belandt in het ziekenhuis en dan blijkt dat haar linkerkant is uitgevallen.
Het revalidatiecentrum de Hoogstraat bestaat dit jaar 75 jaar. In het centrum kunnen mensen revalideren als ze bijvoorbeeld een herseninfarct hebben gehad of een ongeval of een aangeboren aandoening. Patiënten worden soms opgenomen of ze worden poliklinisch behandeld. In alle gevallen gaat het er om dat ze met hun beperking leren omgaan en zo goed mogelijk kunnen functioneren in het dagelijks leven. In totaal heeft De Hoogstraat een bed voor 120 mensen om te revalideren, waarvan 19 voor kinderrevalidatie. Jaarlijks betekent dat dat er zo'n 600 revalidanten klinisch worden behandeld. Poliklinisch worden jaarlijks zo'n 6000 mensen geholpen.
In de serie Bij De Hoogstraat lees en zie je de verhalen van een paar revalidanten en een revalidatiearts.
Ellen Agterhof is revalidatiearts bij De Hoogstraat. "Het is bekend dat bij corona trombose kan ontstaan. Dat kan dan via het bloedvat doorschieten naar de hersenen en dat noemen we een embolie. Het achterliggende hersengebied komt dan zonder zuurstof te zitten waardoor er uitval ontstaat." Bij Annemieke zorgde dit dus voor uitval aan de linkerkant van haar lichaam, waardoor ze haar arm helemaal niet meer kan gebruiken en haar been een klein beetje.
Vechtlust
Dat haar dit overkwam als moeder van twee tienerzonen kwam hard aan. "Het was wel heel verdrietig. Ik heb wel momenten gehad dat ik dacht: als dit de rest van mijn leven is, dan hoeft het niet meer van mij. Ik heb natuurlijk een lieve vent thuis zitten en twee kinderen waar je voor wil vechten. Maar het is een zware strijd."
Als Annemieke dit zegt springen de tranen in haar ogen. Ook al is ze al veel beter hersteld dan verwacht, het grijpt haar nog steeds aan. "In het leven kun je twee dingen doen. Je kunt in de slachtofferrol kruipen en denken: ik ben zielig en mensen moeten maar naar mij omkijken. Maar daar heb ik een hekel aan. Je moet er zelf ook weer wat van maken en je moet kijken naar de dingen die je nog wel kan."
Als het dan toch lukt krijg je een soort van power van, ik zal ze 's een poepie laten ruiken
Annemieke zit in een rolstoel, maar probeert veel zelf te doen. Ze kookt en zet thee voor een vriendin die op bezoek is en haar vandaag een lift geeft naar de fysiotherapeut in het dorp. "Ik ben gelukkig wel heel eigenwijs dat ik het gewoon probeer. Dat is mijn zegen en ook mijn vloek", zegt ze lachend. "Ik ben blij dat koken weer lukt. Dat zijn kleine dingen, maar daar moet je van genieten dat het weer gaat."
Fysiotherapie en botox
Bij de fysiotherapeut is het al meteen gezellig. Annemieke hobbelt behoorlijk vlot met een wandelstok met vier poten naar binnen. In de wachtkamer kletst ze gezellig met de vriendin die haar heeft gebracht. En dan begint de behandeling. Haar linkerarm wordt stevig heen en weer bewogen bij de schouder en ook haar been krijgt een behandeling.
Annemieke maakt ondertussen allerlei grapjes waarop de fysiotherapeut moet lachen. Vervolgens probeert de therapeut haar hand los te maken. Die zit als een vuist in elkaar. Daar krijgt Annemieke bij De Hoogstraat botox-behandelingen voor.
Met die behandeling worden de spieren ontspannen gemaakt legt revalidatiearts Agterhof uit. "Wij gebruiken het als er overtollige spierspanning zit, spasticiteit noemen we dat. Dat kan zodanig zijn dat wat er nog aan functie in een arm, hand of been zit, dat dat wordt belemmerd door die spasticiteit."
Als voorbeeld beschrijft Agterhof een voet die in een spitsstand staat en kantelt. "Daar kan je dan niet makkelijk op steunen. Als je de spier inspuit met botox die die beweging veroorzaakt, dan ontspant de spier. Daardoor heb je weer wat meer steun aan die voet."
Wilskracht om te lopen
Annemieke zou dolgraag weer willen lopen, maar de arts bij het revalidatiecentrum dacht dat dat nooit meer zou kunnen. Annemieke gaf niet op. "Als het dan toch lukt krijg je een soort van power van: ik zal ze 's een poepie laten ruiken."
Bij de fysiotherapeut traint ze op de loopband. Even op die loopband staan kost veel energie. De snelheid staat heel laag en ze kan niet langer dan 3 minuten. Maar het lukt haar toch weer. "Normaal lopen zal ik niet meer gaan doen, maar ik hoop wel dat ik wat langer zou kunnen lopen. Ik ben nu al blij en dankbaar dat ik bij vrienden gewoon lopend naar binnen kan gaan. Dat vind ik al heel fijn."
Annemieke kreeg een herseninfarct door corona en revalideert bij De Hoogstraat
Revalidatiearts Agterhof ziet dat mensen heel verschillend zijn. "De een heeft zelf al voldoende wilskracht en motivatie en die gaat tot het gaatje. Andere mensen blijven toch wat langer vastzitten in een soort rouwverwerking."
Als revalidatiearts probeert zij wel van te voren een prognose te geven. "Sommige mensen vinden die prognose dan te somber. Dan zeg ik: prima als je er zo in staat en ga er maar voor. Ik probeer het in te steken op wat mijns inziens minimaal haalbaar is om geen valse verwachtingen te wekken. Als je meer bereikt staan wij als eerste te juichen."
Zelfstandig zijn
Na de loopband gaat Annemieke zitten op een stoel. Ze is moe en moet even uitrusten voordat ze weer naar huis kan. De vechtlust bij Annemieke is groot. Ze wil zo zelfstandig mogelijk kunnen zijn.
Voor haar vrienden en familie is dat soms wel lastig. "Ik was net thuis na mijn revalidatie in De Hoogstraat en ik was mij aan het aankleden. Dat doe ik ook allemaal zelf. Mijn grootste doel was ik ga De Hoogstraat niet uit voordat ik mijzelf kan aankleden."
Eén van de zonen van Annemieke ziet zijn moeder rommelen en biedt aan om te helpen. "Ik zei: nee lief, mama moet het zelf doen, maar ik vind het heel lief dat je het wilt doen. Mijn zoon zegt vervolgens: maar ik vind het zo erg dat je zo aan het rommelen bent. Dus dat is wel lastig voor hen om te zien."
Annemieke moet wel voorzichtig zijn. Ze heeft eind vorig jaar weer corona gekregen met als resultaat massale embolieën in beide longen. "Ik heb toen weer een week in het ziekenhuis gelegen waarvan twee dagen op de intensive care. Dus ik moet eigenlijk geen corona meer krijgen. Mijn lichaam reageert er absurd op."
Revalidatiecentrum De Hoogstraat bestaat 75 jaar. RTV Utrecht besteedt daar deze week aandacht aan door de verhalen te vertellen van revalidanten en een revalidatiearts.
Lees hier het verhaal van Tijs (17) die een dwarslaesie opliep bij een duik in het water.
Het verhaal van Jan-Willem lees je hier. Hij is geschiedenisleraar en kreeg afasie. Hij moest opnieuw leren praten.
Teis heeft een aangeboren aandoening. Lees hier hoe zich daar niet door laat tegenhouden.
Hier lees je het verhaal van Janneke. Zij is revalidatiearts en helpt mensen hun leven weer op te bouwen.
