Melissa uit Amerongen roept op: ‘Laten we met zoveel mogelijk mensen kaarsjes branden voor Heulmeisje’

Melissa van de Waerdt was in 1976 8 jaar oud. Ze woonde met haar kleine zus en haar ouders vlakbij parkeerplaats De Heul. “Wij gingen vroeger vaak na het eten een rondje lopen. Op een gegeven moment liepen we in het bos”, vertelt Melissa. “Het was deze tijd van het jaar en dan heb je al die gele bladeren en je ruikt de herfstlucht. En toen was er in één keer een hele overweldigende geur. Een lijkenlucht. Dat wisten we toen nog niet, maar het stonk er vreselijk. Mijn ouders vroegen zich af of er een hond lag te rotten die was aangereden op de snelweg. Mijn moeder en mijn zusje liepen vervolgens richting het bos. En mijn vader en ik liepen richting de snelweg om te kijken of we iets konden vinden. En nou ja, daar lag ze.”

Samen met haar vader is ze de vinder van het lijk van een kind, dat we later het Heulmeisje zijn gaan noemen. Het Heulmeisje was 13, 14 of 15 jaar oud, toen ze overleed. Haar doodsoorzaak is nooit bekend geworden. Uit onderzoek is gebleken dat ze waarschijnlijk in Duitsland is opgegroeid. De laatste maanden van haar leven kreeg ze eenzijdig voedsel. Dat kan wijzen op armoede of een ontvoering.

Melissa vertelt dat haar ouders na de vondst verbouwereerd waren en in shock. Het vermoorde kind lag gewoon recht, ze was er neergelegd. Het lijk was in verre staat van ontbinding en lag onder takken, beschrijft ze. Haar vader probeerde met een stok te zien wat er aan de hand was. Door de beweging zag Melissa het haar van het meisje van de schedel glijden. “Ik was me als kind wel bewust wat ik gevonden had. Maar ik heb daar als kind niet zo’n last van gehad. Ik heb geen angst gehad, het was een soort van een spannend gebeuren.”

Deze week is het zesenveertig jaar geleden dat het Heulmeisje gevonden werd. Ze ligt inmiddels in een anoniem graf in Maarn. Melissa: “Het is bizar dat daar al zesenveertig jaar een kind begraven ligt waarvan we niets weten.” De vrouw is bang dat het Heulmeisje vergeten gaat worden. “Er is een hele jonge generatie die helemaal niets van dit verhaal weet. En de mensen die erbij betrokken waren en het wel weten, dat worden er ook steeds minder. Ze raakt in de vergetelheid en dat zit mij hoog.”

Nu Melissa zelf moeder is, houdt de dood van het kind haar extra bezig. “Ik draag het al mijn hele leven mee. Het laat je nooit los, altijd in je gedachten. Inmiddels ben ik zelf moeder van een schitterende dochter van 15 jaar. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets met je eigen kind gebeurt.”

Het stoort Melissa dat er bijna geen aandacht meer is voor het Heulmeisje. “Normaal gesproken als er in Nederland iemand omkomt door zinloos geweld, of er wordt een kind vermoord, dan wordt eigenlijk vrijwel direct een stille tocht georganiseerd. En voor haar is eigenlijk nog nooit iets gedaan.”

Daarom wil Melissa dat mensen massaal naar het graf in Maarn komen. “Ik sta elk jaar op de dag dat ze gevonden is, in mijn eentje naar dat graf te staren. Ik wil nu eens dat daar meer mensen staan en dat de zaak nog een keer in de aandacht komt. Ik wil graag vragen aan mensen, die net als ik begaan zijn met het lot van dit meisje, om op 11 november, de dag van de lichtjes, een kaarsje te komen branden. Om haar in het licht te zetten, omdat we haar niet vergeten zijn. En misschien levert het nog wat op.”

De herdenking zou tussen 16.00 en 18.00 uur moeten plaatsvinden.

Het DNA-onderzoek naar de identiteit van het Heulmeisje ligt al jaren stil. Het DNA van het kind is bekend, maar in Nederland heeft het zoeken naar een match met familieleden in de databanken geen prioriteit meer. In Duitsland staan privacywetten een speurtocht in de DNA-databanken in de weg. Melissa: “Met dat DNA heb je een gouden sleutel in handen, maar nu het slot nog. Ik wil dat de bijeenkomst bij het graf op 11 november, ook een signaal richting Duitsland is. Dat haar zaak letterlijk en figuurlijk nog een keer in het licht komt te staan.”