Bayan (36) ontvluchtte Syrië en vond in Utrecht een nieuw thuis: 'Ik wil snel weer werken als docent'
Utrecht - Bayan (36) twijfelt of ze eigenlijk wel iets kan vertellen over haar buurt. Zo lang woont ze nog niet in Vleuten-De Meern, zegt ze. Bovendien, is haar Nederlands wel goed genoeg voor een interview? Toch wil ze graag vertellen over zichzelf, haar wijk, de stad. Want ondanks dat ze alles in haar thuisland moest achterlaten, heeft ze het hier naar haar zin.
"Ik ben geboren en getogen in Aleppo. Ik werkte als scheikundelerares. Toen de oorlog uitbrak, wilde ik niet weg. Ik had een mooie baan en een goed salaris. Vier jaar lang heb ik getwijfeld. Over mezelf maakte ik me geen zorgen, maar wel over mijn zoon. Er vielen altijd bommen, ik ken mensen die zijn vermoord. Ook al liep je op straat: het kon zomaar ineens over zijn."
Dit is de zevende aflevering van de serie #wijzijnutrecht. Vanwege de 900e verjaardag van Utrecht portretteren we in tien afleveringen tien Utrechters uit de verschillende wijken van de stad.
De serie is ook terug te vinden op onze Instagram.
"Toen we uiteindelijk besloten te vluchten, dacht ik dat het maar voor even zou zijn. Ik vroeg drie maanden verlof aan bij mijn werk en pakte een kleine koffer. We zijn via de bergen te voet de grens overgestoken naar Turkije. Mijn man Ramez is met de boot de Middellandse Zee overgestoken."
"In Turkije heb ik twee jaar gewoond met mijn zoontje. Mijn man Ramez was al in Nederland. Het wachten tot we weer bij elkaar konden zijn, was heel moeilijk. Mijn zoontje had al bijna geen herinneringen meer aan zijn eigen vader. Een tijdje werkte ik op een Syrische school in Turkije, totdat die werd gesloten. Daarna werkte ik een fabriek waar ik kleren moest maken. Ik voelde me net een robot."
Ooit nog terug?
"Via gezinshereniging konden we naar Nederland komen. Eerst in een asielzoekerscentrum, maar al snel kregen we een eigen woning in Utrecht. En het was fijn voor mijn zoontje dat hij meteen naar school kon. Zelf ben ik ook een intensieve cursus Nederlands gaan volgen, ik wilde namelijk snel weer werken als docent. Nu volg ik de hbo-opleiding scheikundeleraar. Alleen de pedagogische vakken hoor, inhoudelijk weet ik het al."
"Scheikunde is zo'n interessant vak met al die experimenten. Ik vind het leuk om de leerlingen te motiveren. Je merkt dat veel het moeilijk vinden en dat ze vooroordelen hebben. Door het te koppelen aan voorbeelden uit het dagelijks leven probeer ik te laten zien wat er zo leuk aan is."
"Ik heb zin om weer voor de klas te staan, net als in Syrië. Ik mis Syrië, mijn ouders, mijn vriendinnen. Ik heb er 30 jaar gewoond maar kan misschien wel nooit meer terug. In ieder geval niet zo lang Bashar al-Assad er zit: hij ziet ons vluchtelingen als verraders."
'We hebben geluk dat we in Nederland zijn'
Bayans vlucht uit Syrië is inmiddels zeven jaar geleden. Vijf jaar geleden kwam ze aan in Nederland. Na een halfjaar tijdelijke verblijven kreeg ze een huis aangewezen in Utrecht.
"Nu wonen we daar met zijn viertjes: mijn man, zoontje en dochtertje. Het is een appartement in een seniorencomplex. We voelden ons er meteen thuis ook al zijn de meeste bewoners ouder dan zestig. De wijk is rustig met veel mensen uit verschillende landen. En wat ik heel leuk vind: er zijn veel gezinnen met kinderen in dezelfde leeftijd als die van ons."
"In onze buurt voel ik me veilig. En Utrecht is een fijne stad. Het is modern en de balans tussen druk en rustig is precies goed voor families. Mijn hele familie is verspreid over de wereld: Jordanië, Saudi-Arabië, Turkije, Noorwegen. Ik vind dat we geluk hebben dat we in Nederland zijn: hier krijg je hulp van de overheid."
