Araas werkt hard voor de toekomst van haar kinderen: 'Soms zeggen ze, mama ik mis je'

Hoeveel werkuren ze er al op heeft zitten deze week, kan ze je niet vertellen. "Veel", Ze haalt haar schouders op. "Ik hou van deze winkel. Ik ben hier altijd." Dat klopt, knikt haar zoontje Adam (8). Eigenlijk iets te vaak, vindt hij. Dat is het enige nadeel. Maar Araas werkt zo hard om haar vier kinderen te toekomst te geven die ze zo graag voor hen wil.

[kader:]

"Ik kom uit Irak. Op mijn vijftiende kwam ik met familie naar Nederland. Dat was een cultuurshock. Maar inmiddels voel ik mij meer Nederlands, dan Irakees. Als ik terug ga naar Irak, wil ik gelijk weer naar huis. Naar mijn winkel, hier in Kanaleneiland.

Ik heb de winkel vernoemd naar mijn dochter Dima. Het is een pittige dame, daar hou ik van. Ik heb vier prachtige kinderen. Ze helpen mij zo nu en dan in de winkel. Soms zeggen ze: mama, ik mis je. Dat vind ik moeilijk. Daarom komen ze vaak naar de winkel. We halen eten en brengen tijd met elkaar door. Familie is het belangrijkst.

Mijn kinderen hoeven de winkel niet over te nemen. Tenzij ze het graag willen. Ga liever studeren, zeg ik tegen ze. Adam voetbalt veel in de buurt en wil later profvoetballer worden. Of militair, zei hij laatst. Zolang hij maar gelukkig is.

Mijn man en ik zijn al 23 jaar samen. We zagen elkaar op een feest. Hij was gelijk verliefd op mij. Ik hield de boot af. Tot ik zag hoe hij om ging met zijn zusje en moeder. Toen ging er iets in mij open. Hij zou mij nooit pijn doen, dacht ik. En ik had gelijk. Hij heeft een hart zo groot en goed. Als ik terug kon gaan in de tijd, koos ik hem duizend keer opnieuw.

Ik werkte jaren als tandartsassistent, maar dat maakte mij niet gelukkig. Ik heb geleerd dat je zelf wat van je leven moet maken. Dus ben ik dat gaan doen. Kleding maakt mij vrolijk. Het is hoe ik mij uitdruk. Zoals nu. Groen met bloemen. Het is een zomerse dag. Ik geniet. Dat zie je terug in mijn kleding en in de winkel.

Je ziet hier veel mooie jurken hangen. Groen, blauw, rood, zilver. Met kant, pailletten en glitters. Mensen zijn er gek op: Turks, Marokkaans, Bulgaars, maar ook Nederlanders. Dan zeggen ze tegen mij: ik ga normaal in spijkerbroek naar een bruiloft. Nu wil ik een jurk van jou dragen. Dat maakt mij trots.

Hier voel ik mij nooit alleen. In dit winkelcentrum zijn we een familie. Werk ik de hele dag alleen, krijg ik koekjes van de buurman of wat drinken. Hier maken we met iedereen een praatje. Ook als mensen binnenkomen zeg ik: je hoeft niet eens wat te kopen, kom gewoon even gezellig langs.

Zelf woon ik in Transwijk. Ik houd van de rust. Kanaleneiland is drukker, maar ook gezelliger. Mensen hier zorgen voor elkaar. Ook als ze elkaar niet kennen. Als mijn moeder sjouwt met zware boodschappentassen, komen jongens van de straat om die voor haar de trap op te tillen. Ik wou dat meer mensen dat wisten."