Vrijwilligers maken de stad: Michel brengt al zijn vrije tijd door bij PVC, ook al lukt zelf voetballen niet meer

Zeven jaar geleden vierde PVC zijn honderdjarig bestaan. "Vroeger zaten we daar", zegt Marree, wijzend naar de overkant van het kanaal. Zestien jaar geleden verhuisde de club naar de huidige locatie op sportpark Marco van Basten, gelegen tussen de Pniëlkerk in Oog in Al en horecagelegenheid SOIA.

"De sfeer aan de overkant was fantastisch. Ik had er zo moeilijk mee dat we daar weggingen. Ik dacht altijd dat de kantine het hart van een voetbalclub was. Maar eenmaal verhuisd bleek het hier net zo gezellig. Toen besefte ik: de kantine is niet het hart, dat zijn de mensen."

Van kleins af aan wilde Marree maar één ding: zoveel mogelijk voetballen. "Ik trainde twee keer in de week, speelde een wedstrijd in het weekend en zaalvoetbalde ook nog een avond. Ik vond het nog niet genoeg."

Groot was het verdriet dan ook toen hij op zijn zestiende een blessure opliep die het voetballen zo goed als onmogelijk maakte. "Zeven jaar later kwamen ze er in het ziekenhuis achter dat mijn knie destijds gebroken was. Op mijn 23e hebben ze mijn knie in vijf stukken gezaagd. Ze zeiden: 'Je mag nooit meer voetballen.' Ik wil niet te cru klinken, maar mijn wereld stortte in. Ik dacht serieus: ik loop voor een trein."

Eigenwijs als hij was, speelde hij heel af en toe nog weleens een potje mee of keepte hij een wedstrijd. "Ik zocht continu mijn grenzen op, ging ook nog gewoon op wintersport. Tot de arts zei: dit gaat echt niet meer."

Het moet confronterend zijn geweest: dagelijks rondlopen op een sportpark waar die ene sport die je het liefste doet door iedereen behalve jij uitgeoefend wordt. Maar dit was de plek waar Marree het liefste was en nog altijd is.

"Er is geen taak te bedenken die ik niet heb gedaan hier. Ik ben redacteur van het sportkrantje geweest, heb bardiensten gedraaid, ben voorzitter geweest en was degene die de plaatjes draaide op de vrijdagavondfeesten. Ik kreeg als redacteur van de sportkrant trouwens wel een keer ruzie met de KNVB, dat heeft me nog een schorsing opgeleverd. Er was een scheidsrechter die Misser van zijn achternaam heette, en ook nogal wat fouten maakte. Inkoppertje natuurlijk, maar het werd niet gewaardeerd", lacht hij. "Jeetje, wat een herinneringen komen er allemaal boven als ik hier zo met jou zit te praten."

Zijn voorzitterstaken heeft hij inmiddels neergelegd, maar nog altijd steekt Marree veel uren werk in de club. "Er is een periode geweest dat ik een project had lopen in Finland. Mijn vrouw werkt in de zorg en heeft dus onregelmatige diensten. Kwam ik 's avonds laat aan op Schiphol, pakte ik linea recta de taxi naar hier. Dan kwam mijn vrouw uiteindelijk ook uit werk, dronken we hier nog een wijntje en gingen we samen naar huis. Nog altijd werk ik hier zo'n twintig uur in de week, dus de huidige voorzitter heeft een makkie met mij erbij. Maar," benadrukt hij, "nog altijd met veel plezier. Als ik dat kwijt zou zijn, zou ik er ook mee stoppen. Hoewel… ik weet niet of ik het zou kunnen."

Benieuwd naar de andere verhalen in de serie? Die lees je hier:

- Vrijwilligers maken de stad: Roel, Renee en Martijn knappen oude laptops op voor arme gezinnen
- Vrijwilligers maken de stad: Steffie helpt Abdel aan een leuke sportvereniging
- Vrijwilligers maken de stad: Wijnand en Bart hebben een 40-urige werkweek achter de schermen van Beachvolleybal Utrecht
- Vrijwilligers maken de stad: Thea prikt iedere dag afval in de Utrechtse Dichterswijk
- Vrijwilligers maken de stad: Bettien is de drijvende kracht achter het Parahockey bij Kampong
- Vrijwilligers maken de stad: Tom, Willem en Vivian brachten voetbalclub Faja Lobi naar grote hoogte