Annick (21) steunt vanuit Utrecht mensen in Afghanistan: 'Hoe weinig ik ook slaap, ik kan een beetje helpen'

Annick werkt bij Dyami, een bedrijf in Leidsche Rijn dat zich bezighoudt met internationale veiligheid. Toen het misging in Afghanistan, besloot Dyami de Nederlandse overheid te helpen. Gestrande Nederlanders kunnen bij het Utrechtse bedrijf terecht voor tips, hulpvragen of een luisterend oor. Dus hangen Annick en haar collega's al dagenlang 24/7 aan de lijn met mensen die in doodsangst verkeren.

"We geven heel praktische tips", vertelt Annick. "Zoals: schrijf je telefoonnummer op de armen van je kinderen. Zodat áls je ze kwijtraakt op weg naar het vliegveld, iemand je kan bereiken. Dat lijken heel kleine dingen. Maar als je ze bij elkaar optelt kunnen ze van levensbelang zijn."

Het werk trekt een zware wissel op Annick en haar collega's. "Sinds vorige week zondag zijn we er 22 uur per dag mee bezig. Ons team slaapt in etappes. Dan is het van: 'oké ik ga nu even een uurtje.' Dan kan jij daarna."

De telefoon van Annick staat nooit stil. "Tijdens dit interview is mijn telefoon alweer heel vaak gegaan." Al anderhalve week leeft ze in een soort roes. Afgelopen zaterdag besloot Annick even wat stoom af te blazen en iets te eten in een restaurant. "Toen zat ik tussen allemaal jolige mensen die heel gelukkig waren en bier en wijn dronken. Ondertussen stroomde mijn telefoon vol met mensen die in doodsangst verkeren. Ze appten over hun kinderen die geen medicijnen hebben. Dat was voor mij wel een reality check van: wow. De wereld is nu zo verschillend."

Dyami is het bedrijf van Eric Schouten. Een commerciële startup die bij het begin van de Afghanistan-crisis besloot 'in te springen' en het ministerie van Buitenlandse Zaken de helpende hand te bieden. Uit liefdadigheid dus. "Voor het bedrijf levert het helemaal niets op", zegt Schouten. "Slecht ondernemerschap dus eigenlijk, maar geld krijgen komt wel weer."

Tekst gaat verder onder de foto.

Volgens Schouten werken zijn medewerkers, veel zijn vrijwilliger, zich helemaal 'de pleuris'. "Ik denk dat de ARBO-dienst me zou vragen: waar zijn jullie mee bezig. We beantwoorden dag en nacht telefoontjes. Ik word er emotioneel van als ik erover vertel."

Dat de 21-jarige Annick één van zijn belangrijkste medewerkers is, lag lange tijd niet voor de hand. Ze zat op de hotelschool toen ze in contact kwam met Eric Schouten. "Ik besloot voor zijn bedrijf te gaan werken vanwege mijn organisatieskills. Ik hielp hem met praktische dingen. Met het security-wereldje had ik helemaal geen ervaring, maar ik ben erin gerold."

Ondertussen maakt Annick zich grote zorgen om de mensen die nog geen plek in het vliegtuig naar Nederland hebben bemachtigd. "De situatie daar verslechtert. Toen de Taliban anderhalve week geleden de stad Kabul innamen werd er nog niet geschoten, waren er geen rellen en werd mensen fysiek niets aangedaan. Maar dat gebeurt nu wel."

Volgens Annick had in die beginfase veel sneller gehandeld moeten worden, toen mensen nog relatief makkelijk naar het vliegveld in Kabul konden komen. "Maar dat gebeurde niet omdat allerlei politieke processen werden opgestart. Buitenlandse Zaken liep in één keer helemaal vol."

Op dit moment laten de Taliban geen Afghanen meer toe tot het vliegveld. Het is dus nog maar de vraag hoe veel mensen nog richting veiliger oorden kunnen. Het Nederlandse kabinet zei eerder al te vrezen dat niet iedereen die geëvacueerd moet worden, ook daadwerkelijk geëvacueerd kan worden.

Toch geeft Annick niet op. "Wij, maar vooral ook de mensen daar, moeten rustig blijven. De situatie verslechtert, dus we moeten in overlevingsstand en het gevoel van machteloosheid naast ons neerleggen. Hoe heftig het ook is, hoe weinig ik ook slaap, ik heb toch het gevoel dat ik een beetje kan helpen."