Terugkerende gezinnen stellen gemeenten voor problemen

Het gaat bijvoorbeeld om Somalisch-Nederlandse gezinnen die naar het Verenigd Koninkrijk waren vertrokken, of om Iraakse Nederlanders die terugkomen omdat hun kinderen in Irak niet kunnen aarden. Ook groepen Marrokaanse Nederlanders kiezen na een verblijf in Marokko soms toch weer voor Nederland.

Gemeenten zijn niet verplicht gezinnen in de maatschappelijke opvang op te nemen. Dat oordeelde de Centrale Raad van Beroep eerder deze maand in de zaken van twee alleenstaande geremigreerde moeders in Rotterdam en Nissewaard. Maar volgens het kinderrecht mogen kinderen niet op straat terechtkomen en dus kunnen gemeenten die gezinnen in de praktijk niet aan hun lot overlaten.

Utrecht, Rotterdam, Leiden en Den Haag stuurden in april al een alarmkreet naar staatssecretaris Blokhuis (ChristenUnie) van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Meer dan 300 gezinnen waren in de tweede helft van 2018 teruggekeerd naar Nederland en zochten onderdak in deze steden.

Het probleem is nog steeds niet opgelost, zegt de Utrechtse wethouder Maarten van Ooijen. Hij vindt het onverantwoordelijk van de ouders dat ze terugkomen zonder woonruimte te hebben geregeld, maar ziet zich gedwongen toch te helpen. "Je kunt de kinderen niet op straat laten slapen," zegt hij tegen de NOS.

De gezinnen mogen maximaal drie maanden in de twee Utrechtse opvanghuizen blijven. Ze moeten daar gewoon huur betalen. Ze krijgen hulp bij het vinden van een huis, waar dan ook in Nederland. Een stabiele verblijfsplek is volgens de gemeente nodig om zaken beter en sneller te regelen, zoals de school van de kinderen, de financiën en het vinden van een betaalbare woonplek.

Staatssecretaris Blokhuis laat weten de omvang van het probleem nog te bestuderen. Er lopen nog gesprekken met de gemeenten over een plan van aanpak.