Bilthovense snelste vrouw ooit tijdens mega-triatlon van Londen naar Parijs

© Facebook Jacomina Eijkelboom
BILTHOVEN - 140 kilometer rennen van Londen naar Dover, daarna zwemmend het kanaal over van Engeland naar Frankrijk en dan nog eens 280 kilometer fietsen naar Parijs. Het is het parcours van de Enduroman Arch 2 Arch. Een sportieve uitdaging van jewelste die Jacomina Eijkelboom (46) uit Bilthoven de afgelopen dagen volbracht. En ze was ook nog eens de snelste vrouw ooit.
"Ik noem het zelf een stredentrip XL", zegt Eijkelboom met een lachje. Gisterochtend finishte ze in Parijs bij de Arch de Triomphe maar inmiddels is ze weer thuis. "Heel moe, stijf, schor, maar vooral vol adrenaline en endorfine. Echt van wow, wat is er de afgelopen dagen gebeurd."
De Enduroman is een van de zwaarste triatlons ter wereld. Slechts iets meer dan dertig atleten wisten de finish te halen. Eijkelboom werd er door een vriend op gewezen. "Hij gaat het in september doen. Hij liet het mij zien en ik had me er helemaal niet in verdiept en wist niet precies wat de afstanden waren, maar dacht meteen: dat wil ik ook!"
Na maanden van voorbereiden begon het avontuur zondag bij de Marble Arch in Londen met 140 kilometer hardlopen. Ruim drie marathons. "Heel gefocust en rustig", beschrijft Eijkelboom de tocht. "Toen ik Londen uitliep was ik echt overhit. Maar dat was onder controle, dat heb ik wel eerder meegemaakt. Dus veel drinken en kijken of je in de schaduw kunt lopen."
Na een paar uur slapen in Dover is het tijd voor de kanaaloversteek. Het is 20.00 uur als ze het water in duikt. Een zware tocht. "Vooral aan het begin en aan het einde. Toen dacht ik: als ze me nu vragen of ik aan boord wil, dan zeg ik ja. Want ik kan dit niet meer." Het komt op haar mentale kracht aan. "Dan ga je denken: ik kan nog zwemmen, ik kom nog vooruit. Dus eigenlijk is er niks aan de hand."
Je wilt niet thuis gaan vertellen dat je het een beetje koud had en dat je daarom eruit bent gegaan
Jacomina Eijkelboom
Ook probeert ze te focussen op de positieve dingen. "Ik had een nachtzwem, echt heel mooi. Een mooi rode volle maan. En ik dacht: hoe speciaal is dit? Er gaan vrachtschepen voor m'n neus langs, ik zie Dover achter me met de lichten. Dit wil je toch afmaken? En je wilt niet thuis gaan vertellen dat je het een beetje koud had en dat je daarom eruit bent gegaan."
Na zestien en een half uur zwemmen, bereikt ze de Franse kust. En dan moet er nog gefietst worden. "Ik had eigenlijk verwacht dat het dan heel zwaar zou worden, want dan ben je al zo lang bezig. Maar het fietsen was echt een feestje. Ik bleef maar naar mijn benen kijken van: wat doen jullie? Jullie fietsen! En jullie fietsen soepel!"
Onderweg hoort ze ook dat ze op schema is om de snelste vrouw ooit te worden. "Ik dacht: dat is leuk, maar in deze toestand kan ik niet sprinten en ik moet nog door Parijs. Ik wilde gewoon bij die Arc de Triomphe zijn. Dat was mijn doel." Parijs blijkt ook nog eens heel erg tegen te zitten: het is druk op de weg, overal stoplichten en een omleiding.
Na iets minder dan 67 uur bereikt ze, samen met haar team dat haar de hele tocht heeft bijgestaan, de Arc. Ze is de snelste vrouw ooit. "Echt super super blij." Eijkelboom is kapot, maar ontzettend trots. "Wat ik echt het mooiste eraan vind, is dat we het echt met het team gedaan hebben. Zij hebben alles dusdanig georganiseerd dat ik kon blijven gaan."
En nu? Herstellen vooral. Want de tocht heeft er flink ingehakt. "Ik heb wat moeite met opstaan. Dan zijn het een paar wankele stappen, maar daarna gaat het wel aardig. Ik kan nog net m'n eigen boterhammen smeren en mijn eigen sokken nog aantrekken", zegt ze met een lach.
De Enduroman verwacht ze niet nog een keer te doen. Maar een andere sportieve uitdaging sluit ze niet uit. Maar voorlopig even niets van dat alles. "Voor nu is het vooral rust nemen. Fysiek en mentaal goed herstellen en uitrusten. En nagenieten natuurlijk."