De Domtoren verdwijnt, maar gelukkig hebben we de foto's nog

Maandag begint de aannemer met het inpakken van de Domtoren. Utrechts trots verdwijnt na verloop van tijd compleet achter de steigers voor een zeer grondige opknapbeurt die vijf jaar duurt. Onder het motto "Gelukkig hebben we de foto's nog!" vroegen we u om uw verhalen en foto's met ons te delen. U heeft ons ermee overladen en hoe dankbaar we ook zijn voor alle inzendingen, we kunnen in dit artikel slechts een greep doen.

De vroegste Dom-herinneringen van Daniëlle Laban-Brekelmans zijn voor elke Utrechter herkenbaar. "Mijn moeder vertelde laatst dat ik als klein meisje, elk jaar als we met de auto terugkeerden van vakantie en ik in de verte de Dom weer zag, uitriep: Ja fijn, we zijn weer thuis! Zo voelt het veertig jaar later nog steeds."

Bij José van Kuik-Tersteeg werd er zelfs bij gezongen, op de wijs van 'Ik zie een ster' van Mouth and MacNeal: "Ik zie de Dom, die mooie Dom en hij komt steeds weer dichterbij." José heeft helemaal geen foto's nodig om aan de toren te denken, schrijft ze. "Ik ben namelijk in 1970 op het Domplein geboren en heb daar in totaal 32 jaar gewoond. Maar het zal wel vreemd zijn dat mijn herkenningspunt zo vijf jaar ingepakt is."

Het is ook een unieke toren natuurlijk, die Utrecht in 1382 voltooide. Geen enkele andere Nederlandse kerktoren kan tippen aan het bouwwerk en een vervanging is ondenkbaar. De 4,5 meter hoge replica in Madurodam geeft de echte Utrechter vooral heimwee en zelfs de kopie die in Japan werd opgetrokken haalt het niet bij het 112,32 meter hoge origineel. Die Japanse toren is 'slechts' 105 meter hoog gemaakt, naar verluidt uit respect voor de échte Dom.

De Dom is bij vreugde en verdriet, bij trouwen en rouwen, het visitekaartje van Utrecht. Hans Kuperus, die op het stadhuis vijf burgemeesters diende, herinnert zich hoe de toren een centrale rol speelde bij zo veel bijzondere gelegenheden. "De lobby voor culturele hoofdstad van Europa, kaarsenmaker Ruud Snel die de Domtoren beklom, het werkbezoek van de jonge kroonprins Willem-Alexander in 1995, de lift die werd geplaatst tijdens Panorama 2000, de lobby voor de Tour de France, de luidingen bij koninginnedagen en in het bijzonder in 1999 tijdens het bezoek van de koninklijke familie, en de luidingen tijdens 4 en 5 mei en na de aanslagen in Parijs en Orlando."

Voor Carolien Roseboom ontstond de mooiste herinnering aan de Domtoren twee jaar geleden, op een donderdagavond in november. Na een dinertje voor twee in de stad - ze vierden hun 10-jarig samenzijn - verraste haar huidige man haar met een huwelijksaanzoek! Met een smoesje werden ze door iemand op straat de toren in gelokt.

"Het trappenhuis was verlicht met allemaal kaarsjes, het was schitterend!" schrijft Carolien. "Toen we in de toren zelf aankwamen leidden de lichtjes naar het middelpunt, waar ik automatisch stil bleef staan. Mijn vriend ging op z'n knieën en vroeg mij ten huwelijk." Of ze nu echt "Ja" zei of alleen nog maar kon giechelen, zoals haar man beweert, is niet meer te achterhalen. Feit is wel dat ze in de Domtoren dansten op hun favoriete liedje, champagne dronken en het grote nieuws vanaf de balustrade over de daken van de stad schreeuwden.

Esther van der Gun won drie jaar geleden een mooie prijs van Toerisme Utrecht. Ze kreeg een 'Utrechtse belevenis' en dat werd het. Na een rondleiding door de stad, een sloepentocht door de grachten en een privétour door het Spoorwegmuseum mocht ze overnachten op de Ganzenmarkt.

"Maar het hoogtepunt was een etentje met livemuziek op de eerste trans van de Dom", schrijft ze. "Daar had nog nooit iemand gegeten. Het was mooi weer, de zon ging langzaam onder, een Utrechts bandje genaamd Pelvic Fins speelde de mooiste liedjes en wij kregen een heerlijk diner geserveerd. Het was zo bijzonder."

Sfeer maken, dat kun je die goeie ouwe Domtoren wel toevertrouwen. "De Dom heeft tijdens haar lange leven natuurlijk ongekend veel historische momenten meegemaakt", schrijft Klaas Smink, "maar de start van de Tour in 2015 moet toch wel een van de allergrootste feesten geweest zijn! Een moment voor Utrecht om trots op te zijn, wat onder andere tot uiting kwam in de prachtige projectie van de Franse driekleur op de Dom." Smink hoopt dan ook vurig dat de toren in 2020 bij de start van de Vuelta rood-geel-rood zal stralen, naar de kleuren van de Spaanse vlag.

(Ontroering als de Tourrenners in 2015 onder de Dom door komen, het commentaar is van verslaggever Mark van der Wel)

Over de verlichting van de Dom kunnen we sowieso nog een heel artikel schrijven. Veel Utrechters stuurden ons foto's van het fraaie kleurenspel dat vooral 's nachts zo mooi boven de stad verschijnt wanneer de toren weer eens feestelijk in het licht wordt gezet. Toen de Oranje Leeuwinnen bij ons hun Europees kampioenschap kwamen vieren baadde de Dom in het rood-wit-blauw. Uniek waren ook de zeven laserstralen die in 2011 de toren verbonden aan de universiteit die dat jaar 375 jaar bestond.

Maar ook bij daglicht genieten we van de Domtoren, gewoon tijdens het werk of als we onderweg zijn. Edwin Schuijl stuurde een schitterende foto die hij maakte vanaf een gebouw aan de Trans, waar hij schoorstenen van een cv-ketel verving. Cees Snel mag op het Domplein graag mijmeren over de zware storm die bijna 350 jaar geleden het middenschip van de kerk verwoestte en vraagt zich af of de verbinding ooit nog zal worden herbouwd.

Astrid van Helden woont op 150 meter afstand van de toren en slaapt 's nachts met de ramen open om 'haar' Dom te horen. "De liefde is voor eeuwig", schrijft ze. "Er is zoveel veranderd op het Domplein, maar de Dom blijft dezelfde." Astrid zong als kind al liederen van de Utrechtse Catharina van Rennes over de Domtoren op de Nederlands Hervormde Burgerschool op het Domplein. "Die liederen zijn nu vergeten, maar zitten nog in mijn geheugen. Ik ken ze nog en wat zou ik ze graag weer nieuw leven willen inblazen."

De Dom haalt iets romantisch in ons boven en vaak ook iets artistieks. Sanne Walburg maakt kattenfoto's in Utrecht en daarbij vormt de stad het decor. "In mijn jacht naar Utrechtse kattenbeesten kwam ik dit lieve exemplaar tegen aan de Oudegracht. Het kieken van foto's van Utrecht, de Dom en andere dingen laat me verkennen in eigen stad en kijken waar ik niet eerder keek", schrijft ze.

Eef van de Meent heeft een complete Facebookpagina gewijd aan de Domfoto's die hij de afgelopen jaren maakte. Het zijn foto's die niet alleen laten zien hoe mooi de stad kan zijn, maar die Utrechters ook vervullen met trots en nostalgie.

Willy Schagen-Groeneveld werd 66 jaar geleden geboren aan de Vismarkt, boven bakkerij André en de Laat. "Mijn kamer lag aan de achterkant, met uitzicht op de Dom", schrijft ze. "Ik ben helemaal vergroeid met deze prachtige toren. Ik kon erop klokkijken en hoorde de bezoekers praten."

Toch kon het imposante bouwwerk Willy als kind ook angst en ontzag inboezemen. "Als het heel hard stormde werd ik weleens bang, want echt: ik kon de Dom zien bewegen! Mijn vader probeerde mij dan gerust te stellen. Als de Dom niet zou bewegen, zou hij breken, vertelde hij mij dan. En als het onweerde, waar ik ook bang voor was, vertelde mijn vader dat ik niet bang hoefde te zijn, want er stonden bliksemafleiders op de Dom."

De Domtoren werd uiteindelijk, zoals voor zoveel Utrechters, ook voor Willy een baken. "Ik moest weleens een boodschapje doen voor mijn ouders, maar ik was altijd de weg kwijt. Ik moest naar de Steenweg, maar ging de Zadelstraat in en kon de betreffende winkel dan niet vinden. Totdat de Dom mijn herkenningspunt werd. Als ik in de Zadelstraat liep, kon ik de Dom zien en als ik in de Steenweg liep, dan zag ik hem ook wel, maar alleen boven de huizen uit."

"Als ik nu in de stad ben en ik loop over de Vismarkt dan denk ik: Wat zou ik graag de Dom nog een keer vanuit mijn slaapkamer willen zien. Toen André en de Laat er nog zat heb ik weleens heel lang voor de etalage gestaan. Zal ik... of zal ik niet? Ik durfde niet. Nu er een hele andere zaak in zit durf ik het helemaal niet meer."

Willy is verliefd op de Domtoren, schrijft ze en uit alle inzendingen die we na onze oproep kregen spreekt diezelfde liefde. Het is haast niet te bevatten dat we door de hoognodige restauratie de aanblik van die trotse toren zo lang moeten missen. Wat een troost is het dat onze Dom daarna weer in volle glorie zal verschijnen en ons dan zeker vijftig jaar lang weer welkom thuis kan heten.